Ik doe verslag van een road trip met een FCEV (‘waterstofauto’) naar Zweden. De grootste uitdaging (Kopenhagen – Mariestad – 435 kilometer zonder tussenliggend station) heb ik overwonnen. Een kort verslag van de rit van Mariestad naar Stockholm.
POMPPERIKELEN
Het afrekensysteem van de pomp in Mariestad lijkt op dat wat ik van NEL in Denemarken ken. Enige verschil: in Zweden is er ook een paal geplaatst waar je met je credit card kunt afrekenen. Het Deense systeem vond ik gebruiksvriendelijk: met je druppel zwaaien, pincode intikken en klaar is kees.
Afb. uitleg over rijden op waterstof. De zonnepanelen waarmee de waterstof wordt opgewekt zijn nog net zichtbaar (rechts)
Daar kom ik toch op terug. Het systeem in Mariestad vond ik omslachtig en dat kan komen omdat ik er niet aangewend ben. Eerst koppel je de auto aan. Dan druk je op een startknop bij de pomp, dan doe je een credit card verificatie, waarbij je als laatste stop je pompnummer moet kiezen. Ik ga er vanuit dat dit toekomstbestendig is, want op dit moment is er maar één pomp. Dus die stap zou ik indien mogelijk achterwege laten. En vervolgens moet je nóg een keer op start drukken.
Of het nu verwarring was, of een onhandige gebruiker, feit is dat het tanken de eerste keer niet lukte en dat de tweede poging een tank opleverde die niet 100% vol was. Maar omdat ik een bereik van 380 kilometer kreeg en zowel Arlanda (volgende waterstofvulpunt) én Stockholm (volgende bestemming) ongeveer 300 kilometers rijden waren, besloot ik gewoon te vertrekken.
Afb. De Mirai voor een achtergrond van karakteristieke rood-bruine panden zoals je die door heel Zweden tegenkomt.
KEUZESTRESS
En dan krijg je keuzestress: kies ik een route via Vasteras (bovenlangs) of Eskilstuna (onderlangs het merengebied). En ga ik rechtstreeks naar Stockholm, of rij ik eerst naar Arlanda (ca. 30 kilometer ten noorden van Stockholm)?
Ik besloot te doen alsof ik een fossiele auto had en overal kon tanken: de route werd onderlangs en we gingen gewoon rechtstreeks naar ons hotel.
SURPRISE SURPRISE
In Zweden heeft de Mirai een heel laag gemiddeld verbruik gescoord van 0,9 kg/100 km. Dat heeft alles te maken met het wegennet en de geldende maximumsnelheid (90 km/h). De route via Eskilstuna had een extraatje: snelheidslimieten van 110 en zelfs een duizelingwekkende 120 km/h! Aangezien langdurig door Zweden rijden toch een tikkeltje saai is, is het vooruitzicht van een sneller verlopen reis aantrekkelijk. Wat dan gebeurt is dat je het verbruik ziet oplopen naar 1,0 kg/100 km en belangrijker: een afnemende range. Dan wordt het toch nog puzzelen aan boord: hoe ver is het naar Stockholm? En hoever is het vervolgens naar Arlanda? Welke marge vinden we verantwoord?
Uitkomst van de puzzeltocht: het laatste stuk werd de cruise control van 120 naar 110 km/h teruggezet.
Een goede beslissing, want bij aankomst in hartje centrum van Stockholm bleek het gereserveerde hotel niet in orde. En het tweede hotel bleek niet het juiste te zijn. Na gedoe en onvoorziene kilometers werd de Mirai in een parkeergarage buiten het centrum geparkeerd. Gelukkig is het maar 35 kilometer van Arlanda verwijderd. Voor de rest van de week werden 72-uurs treinkaarten aangeschaft: de uitstapjes naar het centrum van Stockholm (wat is dat mooi!!!) maken we per sprinttrein.
En de Mirai? Zal ik eens een lekker cliché afkluiven? De motor draait als een zonnetje en heeft nog geen slag verkeerd geslagen!
