EV rijden als of je fossiel rijdt. Maar dan comfortabeler. Ik doe – met dank aan Rijkswaterstaat – een road trip met een Toyota Mirai door Zweden en doe daarvan verslag. Vandaag: adembenemende uitzichten bij het aandoen van tankstations Arlanda en Sandviken.
DE ROUTE
Vanuit het hotel in Stockholm dient er eerst in Arlanda getankt te worden: de waterstoftank was na de trip van Mariestad naar Stockholm bijna leeg. Vervolgens werd koers gezet naar Färnbofjärdens Camping, om daar een boot re huren om het meer van Färnebosjärden vanaf het water te verkennen.
Afb: gereden route (ElektriciTijdrit.nl)
Vanaf Uppsala, van de snelweg af, veranderde het uitzicht. In plaats van eindeloze bossen rijden we door een steeds gevariëerder en glooiender landschap. Akkers, gehuchten, heuvels, waterpartijen, rotsen, heide. Een lust voor het oog.
Mijn oog viel onderweg ook op een slingersporen van rubberresten op het wegdek: soms meer dan 100 meter lang. Blijkbaar afkomstige van lokale Dukes of Hazards. In Zweden zag ik opvallend veel oude en vaak goed onderhouden USA Cars rondrijden. Waarmee ik niet wil zeggen dat die rubbersporen van USA Cars afkomstig zijn.
In Österfärnebo aangekomen bleken de boten niet meer beschikbaar. Goede raad hoeft helemaal niet duur te zijn, want binnen vijf minuten had ik telefonisch een boot bij Östa Camping gereserveerd. Dat betekende wel dik 40 minuten omrijden. En na afloop hetzelfde stuk weer terug om verder naar Sandviken te kunnen. Enfin, wie het Zweedse nationaal park op wil, moet er wat voor over hebben!
FOSSIEL VERSTOOKT
In Östa kreeg ik behalve de sleutels van de boot ook een 5 liter jerry can met benzine aangereikt. Dat was even wennen. Na het lezen en opvolgen van de instructies sloeg de motor vlot aan. Om enkele meters uit de kant stil te vallen. Niet meer aan de praat te krijgen. Terug bij de receptie vertelde men dat ook de benzinekraan open moest en dat de ontluchting van de tank open moest worden gedraaid. Best omslachtig, maar vooruit: hij deed wat ie moest doen.
Afb: de boot met fossiele buitenboordmotor
Onderweg moest worden bijgevuld, waarbij het laatste stukje helaas over de tank en over mijn ene hand kwam. He bah, wat vies! En gevaarlijk… Tot overmaat van ramp staakte de motor anderhalf uur later definitief. Niet meer op te starten, wat ik ook deed. Gelukkig is er een goede dekking van het telefoonnetwerk en de altijd vriendelijke receptie beloofde om acuut een redder in nood naar ons toe te sturen. Maar wachten duurt lang en na vijf minuten op mijn handen zitten probeerde ik de motor weer te starten. Deze keer met succes: hij sloeg aan en bleef draaien. Het zal vast iets met de temperatuur, vapour lock of te rijk mengsel te maken hebben gehad. Wat een gedoe, zo’n ouderwetse plofmotor! De reddingsboot werd afbesteld en terug bij Östa Camping was men verbaasd: de motor was geheel nieuw en was in april van dit jaar op de boot gemonteerd.
ADEMBENEMEND
Na genoten te hebben van dit Zweedse Nationaal Park werd de road trip weer opgepakt. Wat volgde was een bonus bovenop het stuk van Uppsala naar Östa cq Östfänebo. Wegen die door het landschap slingerden en zich daaraan aanpasten in plaats van zich te voegen naar voorgeschreven verkeerskundige radii en verkantingen. Deze route hoort thuis in de categorie ‘Mooiste Stuurmanswegen’. Voor wie het na wil doen: zie mijn gereden route op ElektriciTijdrit.
Afb: Karakteristieke brievenbussen onderweg
Afb: detail camping Färnebo Camping
Afb: sporen van een automobiel feestje (en niet van de Mirai!)
Afb. De Mirai voor de kerk in Österfänebro.
ALLE OFFICIËLE ZWEEDSE VULPUNTEN BEZOCHT?
Na het tanken in Sandviken (waar het station net even een paar honderd meter van de in H2.Live opgegeven locatie stond) dacht ik alle drie Zweedse waterstofvulpunten te hebben bezocht. Van Paul Bombeld, hoofdredacteur Waterstofmagazine, vernam ik dat er een vierde in Umea staat. Die sla ik voor nu even over.
Afb: De Mirai bij waterstofvulpunt Arlanda Vliegveld
De terugreis van Sandviken verliep via de snelweg: met een eetstop bij Robin Hood in Forsbacka, om zodoende nog op een schappelijke tijd terug in het hotel in Stockholm te zijn. Over de terugreis ben ik lang zo enthousiast niet als de heenreis. In plaats van 120 km/h over een saaie snelweg rij ik liever 80 km/h over heerlijke slingerwegen met na elke bocht weer een nieuwe verrassing.
FREEDOM OF MOBILITY
Onderweg had ik weer wel tijd om over deze dag na te denken. Je kunt er voor kiezen om de muzieksmaak van je zoon te leren waarderen: Metallica en Dream Theater. Je kunt kiezen voor de bonnefooi-methode en ontdekken dat noch de Mirai noch de tankinfrastructuur je in de de steek laat. Je kunt er voor kiezen om benzine te verstoken en ontdekken dat ook nieuwe benzinemotoren gebruiksaanwijzingen en kuren hebben. Je kunt er voor kiezen om in Amerikaanse ‘gas guzlers’ te rijden en je kunt er voor kiezen om voor de lol achterbanden op te roken en crossauto’s te bouwen.
En juist het hebben van die keuze bepaalt je freedom of mobility. Ik zie dat als een vorm van rijkdom.
Het netwerk aan waterstofvulpunten in Zweden is beperkt. Dat heeft gevolgen voor de terugweg. Vanaf Stockholm móeten we naar Mariestad om überhaupt weer in Denemarken te komen. En dat is een omweg.
Afb: netwerk Tesla Superchargers in Zweden
Het Tesla netwerk in Zweden is niet zo uitgebreid als in Nederland of Duitsland. Maar het is een stuk verder dan het netwerk van waterstofvulpunten in Zweden (en de rest van de wereld). Het plan in Zweden is om 10 waterstofvulpunten te hebben in 2021. Tesla heeft vanaf het prille begin zelf fors geïnvesteerd in een goede infrastructuur van Superchargers. En in Zweden zag ik behalve ouwe Amerikanen ook best wel wat recente Tesla’s. Je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden. Rijden op waterstof heeft ontegenzeglijk voordelen. Nu een beetje doorpakken met het uitbreiden van het netwerk.
