Auto’s worden meestal geselecteerd op basis van de uitzonderingssituaties: de vakantie. Dan wil je veel ruimte voor passagiers, een hoop spullen mee kunnen nemen en je wilt vlot lange afstanden afleggen. Voor E-xpeditie.nl onderzoek ik de praktijk. De uitdaging: van Deventer naar Mariestad met een Toyota Mirai. Op waterstof. Een verslag van de eerste etappe, die eindigde in Odense.
HET NETWERK
De infrastructuur van waterstofvulpunten is nog kwetsbaar. Deze trip is op het laatste nippertje doorgegaan. Als gevolg van een ontploffing van een station in Noorwegen zijn alle identieke stations op non-actief gesteld. Per eind juni 2019 waren de Deense stations weer actief. Daardoor werd eindpunt Mariestad (Zweden) weer bereikbaar.
De dag van te voren werd de Mirai opgehaald in Nieuwegein. De tank was halfvol. Dat was net genoeg om het dichtstbijzijnde tankstation in Duitsland (Münster) te halen. Maar: ik kon pas zaterdag vertrekken vanuit Deventer. Het werd een race tegen de klok: het station van Hygear (350 bar) is alleen tijdens kantoortijden open. Het nieuwe station van Pitpoint Arnhem (700 bar) kan elk moment opengaan.
Ik was op tijd in Arnhem en kon een bereik van iets meer dan 210 kilometer noteren met een halfvolle tank. Daar kon ik 50 kilometer van aftrekken voor de rit naar Deventer. En vandaar was het ca 135 kilometer naar Osnabrück. En Osnabrück heb ik leren kennen als het niet meest stabiele waterstofvulpunt.
Bij vertrek op zaterdagochtend checkte ik Osnabrück: groen. Daarom koos ik voor de zorgeloze modus: gewoon de maximum snelheid op de cruisecontrol. Met 35 kilometer actieradius kwam ik in Osnabrück aan. Da’s te weinig om nog in Münster (als backup station) te geraken. De pomp deed wat ie moest doen: de tank van de Mirai in 3 minuten volblazen.
Afb: tankstation Hasbergen (Osnabrück): de waterstof ligt tussen de benzine en diesel op het schap.
Met Kopenhagen als einddoel van de dag, zou Hamburg een logische tankstop zijn. Hamburg is verkeerstechnisch een ramp. En van de drie actieve tankstations in Hamburg was er vandaag maar één operationeel. Om nu op zeker te spelen, werd een tankstop in Bremen ingelast.
Afb: het Waterstofnetwerk richting Kopenhagen - H2.live
Niet alleen Hamburg is verkeerstechnisch een ramp, vandaag bleek vrijwel de hele weg van Osnabrück tot voorbij de Deense grens verstopt. In Bremen werd de tank wederom gevuld met als doel om Flensburg te kunnen halen. Vlak voordat we in Flensburg aankwamen zagen we op de H2.live-app dat er een technische storing was. En eerlijk is eerlijk: ik had de reis niet zo goed voorbereid dat ik de afstand tot het eerste station in Denemarken (Kolding) paraat had. Flensburg bleek inderdaad niet te doen wat ie moest doen. Kolding bleek iets minder dan 100 kilometer en ik had nog voor 150 kilometer waterstof in the pocket. Dat bleek een eitje.
Waar men in Duitsland met een pasje moet afrekenen, gebruiken de Denen een druppel. Als ik voor gebruikersvriendelijkheid mag kiezen: doe mij die Deense druppel maar!
Afb: Google adviseert om de boot van Puttgarden naar Rodby te nemen. Maar dat redt je niet op waterstof.
Denemarken bleek een fantastische autoland te zijn: prachtige wegen, prachtig uitzicht op prachtige natuur. En gewoon lekker vlot doorrijden. De Duitse Stau had helaas zijn tol geëist: we besloten om het tegen 18:00 uur voor gezien te houden. Dat bleek ter hoogte van Odense.
Afb: detail van waterstofvulpunt in Kolding: 500 km in 3 minuten, dan laadt je met 10.000 km per uur.
RESUMEREND
De Mirai hebben we leren kennen als een heerlijke reisauto. Lekker vlot, prima sturend en vooral heerlijk comfortabel. Ook van binnen is ie prachtig afgewerkt. De zit achter het stuur vond ik iets tegenvallen: aan het einde van de dag kreeg ik last van kramp in het rechter bovenbeen. Het audiosysteem wilde niet altijd vlekkeloos pairen met de Bluetooth van mijn iPhone. Maar dat waren dan ook de enige dissonanten.
Als we naar het verkeersnetwerk kijken, dan stel ik vragen bij de beschikbare wegencapaciteit van het Duitse netwerk. Mede als gevolg van de vele wegwerkzaamheden is die gewoon onvoldoende voor de stroom voertuigen die op de weg waren.
De infrastructuur van waterstofstations is kwetsbaar. Als er één station uitvalt, is er ter plekke geen back up voorhanden. En het volgende station kan op te grote afstand staan.
Het verbruik van de Toyota Mirai is heel erg afhankelijk van de rechtervoet. Waar ik vrijdag een gemiddelde van 0,9 kg/100 km scoorde, was mijn gemiddelde van zaterdag 1,1 kg/100 km. Dat is verklaarbaar doordat ik grote stukken met 130 km/h heb afgelegd.
Morgen komt de lakmoesproef: de langste etappe. Deze voert van Kopenhagen naar Mariestad is 435 km. De hoogste actieradius die ik vandaag na het tanken op de klokken zag was 410 km. Tussendoor zijn er geen back ups. Omrijden of een te hoog verbruik betekent dat ik niet op eigen kracht in Mariestad arriveert. Ik denk dat deze rit spannender wordt dan de Formule 1 op Groot Brittanië….
